خدا بود و دیگر هیچ نبود

خدا بود و دیگر هیچ نبود ، خلقت هنوز قبای هستی بر عالم نیاراسته بود ، ظلمت بود ، جهل بود ، عدم بود ، سرد و وحشتناک ، و در دایره امکان هنوز

تکیه گاهی وجود نداشت .

خدا کلمه بود ، کلمه ای که هنوز القاء نشده بود . خدا خالق بود ، خالقی که هنوز خلاقیتش مخفی بود . خدا رحمان و رحیم بود ، ولی هنوز ابر رحمتش نباریده بود . خدا زیبا بود ، ولی هنوز زیبایی اش تجلی نکرده بود . خدا عادل بود ، ولی عدلش هنوز بروز ننموده بود . خدا قادر و توانا بود . ولی قدرتش هنوز قدم به حوزه عمل نگذاشته بود .

در عدم چگونه کمال و جلال و جمال خود را بنمایاند ؟

در سکوت چگونه کلمه زاییدهشود؟

در جمود چگونه خلاقیت و قدرت تظاهر کند؟

عدم بود ، ظلمت بود ، سکوت و جمود و وحشت بود . اراده خدا تجلی کرد ، کوه ها ، دریاها ، آسمان ها و کهکشان ها را آفرید . چه انفجارها ، چه طوفان ها ، چه سیلاب ها ، چه غوغاها که حرکت اساس خلقت شده بود و زندگی با شور و هیجان زائدالوصفش به هر سو می تاخت . درخت ها ، حیوان ها و پرنده ها به حرکت درآمدند . جلال ، بر عالم وجود خیمه زد و جمال ، صورت زیبایش را نمایان ساخت .

وکمال ، اداره این نظام عجیب را به عهده گرفت . حیوانات به جنب و جوش و پرندگان به آواز درآمدند ، و وجود نغمه شادی آغازکرد و فرشتگان

سرود پرستش سردادند .